Work-life balance, czyli…
Czym właściwie jest osławione „work-life balance”? Praktyczną zasadą, realnym celem czy ideałem? Ten fenomen wymyka się definicjom i szufladkowaniu. Jest przy tym jak powtarzana mantra. Można o nim usłyszeć zarówno na korporacyjnym szkoleniu, jak i po godzinach, na przykład oglądając seriale (czy choćby Przyjaciele nie są jedną wielką opowieścią o codziennej przerwie w pracy?). Jest jednocześnie miarą zawodowego sukcesu i osobistego szczęścia. I przez długi czas wydawał się idealnie uniwersalny. Wieczny. Nie do zdarcia. Ale coś między „work” i „life” się zmieniło. Punkt równowagi zmienił miejsce.
Coraz częściej zastanawiamy się, czy rozróżnienie work-life oby na pewno nam służy. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się proste: w pracy zapominamy o (innym) życiu, następnie zapominamy o pracy, odcinamy się i skupiamy na „tym właściwym” życiu.
Stres w pracy. A później?
Staramy się nic nie „przenosić”. Ale czy alternatywa praca-życie nie oznacza przypadkiem, że pracę i życie ustawiamy przeciwko sobie? Że to, co stanowi o jakości naszego życia po pracy nie może też trochę popracować? Prosty przykład: pasje i przyjemności. Czy praca nie może się wiązać z życiową pasją? Nie może dawać przyjemności? I w drugą stronę: stres. Nie jest przecież tylko domeną pracy. Nie zostawiamy go za drzwiami. Nie da się go przełożyć na poniedziałek.
Co więcej, stresu nie da się zamknąć w głowie. Paraliżuje nasz umysł, ale także ciało. Jeśli więc myślimy o redukowaniu stresu w pracy, musimy pamiętać o obu tych wymiarach równoważnie. Mówiąc obrazowo: na zawodowy stres nie pomoże kofeina w godzinach pracy i rumianek po. To żadna równowaga. Potrzebujemy czegoś, co będzie jednocześnie redukować działanie negatywnych bodźców w czasie pracy i głęboko zrelaksuje po pracy, nie zakłócając przy tym jasności umysłu. Tak właśnie działają korzenie Kavy: oczyszczają umysł i jednocześnie odprężają ciało – bez względu na to, czy mamy jeszcze piątek, czy już sobotę.
Czas na odprężenie – czas na Kava Kava!
Podział „czasowy” to zresztą kolejny problem z koncepcją work-life balance. Bo kiedy dokładnie zaczyna się czas na życie? Osiem godzin na pracę, po osiem godzin na odpoczynek i sen – ten XIX-wieczny postulat wydawał się niegdyś idealną miarą, ale pamiętajmy o jego historycznym kontekście. Stworzono go w realiach, w których dzieci pracowały w fabrykach, a normą była praca po kilkanaście godzin dziennie.
A dziś? Dziś nawet ekonomiczny rachunek ośmiogodzinnego dnia pracy budzi coraz większe wątpliwości. Skoro wiadomo, że efektywnie pracujemy na ogół przez kilka godzin dziennie, po co trzymać pracowników w pracy dłużej niż to opłacalne (płacić za media, kilogramy kawy, a co gorsza: ryzykować zawodowe wypalenie). Mówiąc wprost: przyzwyczailiśmy się do tej ośmiogodzinnej miary, ale dla większości z nas jest ona sztuczna. Czemu więc nasze życie ma się zaczynać punkt siedemnasta?
Problemy z work-life balance uwidoczniły się zwłaszcza w czasie koronawirusowych lockdownów, gdy nagle – właściwie z dnia na dzień, bez żadnego logistycznego czy psychologicznego przygotowania – rzesze ludzi musiały przełączyć się na pracę zdalną z domu. Dla wielu z nas work-life balance z życiowego celu zmienił się wtedy w wydmuszkę. Żeby nie powiedzieć: w ponury żart. Tymczasem praca zdalna coraz częściej staje się nowym standardem zatrudnienia. Coraz trudniej o wyraźne granice dnia pracy i o spokojny, regenerujący sen w nocy. Co nam zostaje? Środki nasenne? I w tym przypadku najlepiej działa Kava. Rytm codziennego odprężenia najłatwiej odnaleźć z Daily Break, a zdrowy sen z Deep Calm, czyli odmianami Kavaha.
Sposób na stres? Codzienna równowaga
Co się zmieniło w naszym postrzeganiu równowagi między życiem zawodowym i prywatnym? Ciekawe wyniki przynoszą badania pod wiele mówiącym tytułem: „Work-life balance to proces, nie jednorazowe osiągnięcie” (Ioana Lupu i Mayra Ruiz-Castro, 2020 r. – link). Z prawie 200 pogłębionych wywiadów z prawie 80 specjalistami średniego lub wyższego szczebla dwóch poważanych londyńskich firm wiemy na przykład, że około 30% mężczyzn i 50% kobiet poszukuje życiowej równowagi świadomie unikając wielogodzinnej pracy. Badani profesjonaliści stosowali przy tym różne „strategie” (pomysły, rozwiązania, dobre praktyki), ale ich sposoby na lepszy balans opierały się głównie na refleksyjności oraz ponownym zdefiniowaniu swoich priorytetów.
Na podstawie ankiet badacze wyszczególnili 5 etapów skutecznej drogi do równowagi, na które zwracali uwagę ankietowani i które układają się w miniprzewodnik:
1. Zapauzuj i przemyśl
– co powoduje u mnie stres, jak wpływa to na moją pracę i życie prywatne, co poświęcam dla osiągnięcia celu?
2. Przyjrzyj się swoim emocjom
– jak moja sytuacja wpływa teraz na moje samopoczucie, energię, spełnienie?
3. Zmień priorytety
– jak sytuacja życiowa i emocjonalna (p. 1 i p. 2) wpływają na realizację moich celów? Pamiętajcie, nasze priorytety zmieniają się częściej niż nasze nawyki!
4. Rozważ alternatywy
– co ocalić, co odpuścić, na czym się skupić, nad czym popracować?
5. Wdrażaj zmiany
– publicznie i prywatnie, na bieżąco procesuj swoją drogę do równowagi.
Najważniejsza, tytułowa konkluzja badania brzmi: work-life balance działa skutecznie wtedy, gdy traktujemy go jako proces, a nie jednorazowy (mierzalny) cel. Co to znaczy? W work-life balance najważniejszy jest… balans. Nie musimy ciągle definiować, czym jest dobra praca i dobre życie po pracy. Skupmy się na tym, czym w ogóle jest dla nas wewnętrzna równowaga. W końcu nasze priorytety też mogą się zmieniać, rozwijać lub wypalać. Zmiana jest czymś normalnym. Inaczej mówiąc, może jeśli nie próbujemy być szczęśliwi na siłę (od-do), jesteśmy szczęśliwsi?
Może zamiast work-life balance lepiej cieszyć się perfect balance? A najlepiej Kavaha Perfect Balance! 🙂
