Panuje powszechne przekonanie, że współcześnie śpimy mniej niż kiedyś. Przy czym mówiąc „kiedyś”, mamy na myśli głównie czasy przed internetem, smartfonami, przed erą medialnego przebodźcowania, czy też ogólnie – sprzed technologicznego skoku. Lubimy sobie wyobrażać, że kiedyś żyło się w rytmie natury; wstawano o świcie i kładzono się spać wraz z zachodem słońca. Potem wynaleziono lampy naftowe, następnie budziki i tak oto nasza więź z naturą (i jej rytmem) została bezpowrotnie przecięta. A może… mówiąc „kiedyś” mamy na myśli po prostu prywatne doświadczenie – okres beztroskiego dzieciństwa, gdy spało się smacznie i długo? Może uogólniamy osobiste perspektywy i idealizujemy przeszłość. Cóż, nie jest tylko naszą słabością. Już w XIX wieku skarżono się, że we „współczesnym świecie” śpi się mniej, niż „kiedyś”.

Do dziś nie ma jednak danych na poparcie tezy, że kiedyś rzeczywiście spano dłużej. Wiemy, że z wiekiem człowiek śpi mniej (około 20-30 minut krócej na dekadę życia), ale to wyłącznie porównanie współczesnych badanych w różnym wieku. Mniejsze zapotrzebowanie na sen wiąże się m.in. z poziomem melatoniny, regulującej nasz biorytm. Jej poziom zmniejsza się wraz z wiekiem. Pełnej perspektywie historycznej wciąż po prostu brakuje danych. Czegoś jednak możemy się domyślać.