Wypalenie rodzicielskie dotyczy osób, dla których trudy rodzicielstwa okazują się być ponad indywidualne możliwości (zasoby). Każdy z rodziców ma inne zasoby: psychiczne, kompetencyjne, kulturowe, fizyczne, finansowe, mieszkaniowe, relacyjne – zarówno z partnerem/partnerką, jak i rodziną, która może różnorako wspierać w wychowaniu dziecka. Wszystkie te elementy mogą przełożyć się na moment i skalę wyczerpania rodzicielskiego. 

Jednocześnie wyczerpanie dotyka częściej matki niż ojców. Wiąże się to m.in. z presją społeczną, zwłaszcza z wyidealizowanymi obrazami, jakie dominują w social mediach. 

Jak komentuje prof. M. Mokolajczak: Na rodziców wywierana jest silna presja, ale bycie idealnym rodzicem jest przecież niemożliwe. Takie próby mogą prowadzić właśnie do wyczerpania. Nasze badania pokazują, że coś, co daje rodzicom szansę naładowania baterii, jest też dobre dla dzieci.  […] Jeśli za bardzo starasz się robić to, co trzeba, w końcu zaczniesz robić to, czego nie należy. Nadmierna presja na rodziców może doprowadzić do wyczerpania, co może mieć druzgocący wpływ i na rodzica, i na dzieci“. [źródło] 

Częściej wypalają się osoby wychowane w kulturach indywidualistycznych niż kolektywnych oraz członkowie rodzin nuklearnych względem wielopokoleniowych.

Częściej mierzą się z nim perfekcjoniści (“nieprzystosowawczy perfekcjonizm”), neurotycy i introwertycy oraz generalnie osoby o słabszych kompetencjach emocjonalnych (inteligencji emocjonalnej). Wypalenie może się wiązać zarówno z utratą wizji kariery, jak i po prostu słabą sytuacją finansową. 

Szczególnego rodzaju czynnikiem są problemy zdrowotne dziecka, zwłaszcza niepełnosprawność.